Eric Rohmer: La collectionneuse

“De vrouw is het tegenovergestelde van de dandy. De vrouw is natuurlijk, dat wil zeggen afschuwelijk. Ook is ze altijd vulgair, en dus het tegenovergestelde van de dandy.” Deze uitspraak van Baudelaire zouden Adrien en Daniel met betrekking tot Haydee – altijd in het bijzijn van derden! – zeker bevestigen. De drie ontmoeten elkaar toevallig in de villa van een rijke vriend aan de Côte d’Azur. Adrien is kunsthandelaar, Daniel schilder. Haydees enige bezigheid lijkt te zijn om met zo veel mogelijk verschillende mannen te slapen. Als vleesgeworden verstrooiing is Haydee voor Adrien en Daniel, die zich een vakantie lang geheel aan concentratie wilden wijden, een doorn in het oog. Alleen al door haar aanwezigheid verstoort ze het zorgvuldig in scène gezette vakantie-isolement van de twee. Een commentaar dat de gebeurtenissen in het verleden plaatst, door Adrien wordt uitgesproken en op een afstand voor de beelden uit schuift, heeft niet alleen de karakteristieke trekken van iets dat is neergeschreven maar interpreteert de beelden ook dermate subjectief dat voor de kijker een andere mogelijke positie altijd opengelaten wordt. De film ontstaat pas wanneer de tegenstrijdige lijnen van tekst en beeld zich in de kijker verenigen. Rohmer heeft met zijn film literatuur zichtbaar gemaakt: hoe ze zich verhoudt tot het leven. De dandy’s aan het einde van de achttiende eeuw verkunstigden hun leven om er zo kunstwerken van te maken. Daniel, de schilder uit de film, is in het echte leven ook een schilder. De kleine, van scheermesjes voorziene verfdoos die we aan het begin van de film zien, was onlangs onderdeel van een tentoonstelling in een Parijse galerie; Daniel becommentarieert zijn onderwerp: “Met schilderkunst moet je jezelf in de vingers snijden.” Voor hem en Rohmer gaat het erom de kunst tot leven te brengen die niet geschikt is voor musea. Om met een beeld van de film te spreken: vazen zijn er in de eerste plaats om bloemen in te zetten.