Henry Spencer tries to survive his industrial environment, his angry girlfriend, and the unbearable screams of his newborn child.
EN
“I think this place is beautiful, if you look at it right.”
“I first saw Eraserhead at a rather young age and what I remember rather fondly of it was that it left a specific taste in my mouth that couldn’t be described properly, and the next day I watched it once more.”
Jaime Rebanal1
“The thing about Eraserhead is that it never gets less disturbing, never loses the sense of a small but indelible psychic trauma. ‘A dream of dark and troubling things,’ Lynch called it, and it was and is, a film people view as a demarcator. There is life before you see it, and life after. (I was 14 the first time, which takes some getting over.) You used to be able to get a lapel badge: ‘Eraserhead,’ it said simply. ‘I saw it.’”
Danny Leigh2
“When I turned 16, I did not receive a new car or an ostentatious party or the revelation of heretofore unknown powers that would allow me to overthrow the confusingly designed dystopian society to which I belonged. Instead, I got something better - I got my mind permanently blown through the gift, courtesy of my Uncle Edward, of a VHS tape of Eraserhead, David Lynch‘s one-of-a-kind debut feature that had become a notorious cult classic ever since its 1977 debut. […]
At the same time, while some have attempted to explain Eraserhead as Lynch’s nightmarish take on the perils of domesticity or as a pro or anti-abortion tract, it is a testament to the power and purity of his vision that even after all of these years, it still cannot simply be reduced to a bunch of talking points. To ‘explain’ Eraserhead would be like cutting a drum open to see what makes the noise - you may get your answer but you tend to ruin the drum in the process.”
Peter Sobczynski3
“In short, it’s a film that’s almost impossible to spoil. You could describe Eraserhead shot for shot to someone, and then when they sit down to watch it, the irrational terror would be undiminished: Lynch is a master of ideas that don’t ‘make sense’ but somehow strike directly into the subconscious. That much I expected the first time I watched it. But what’s even more surprising, for such a low-budget production, is the film’s utter control of technique, the perfect completeness of its imaginary universe, the moments of bizarre humor, and the way that even though its setting is through the looking glass, it feels uniquely American.”
Duncan Gray4
- 1Jaime Rebanal, “Eraserhead – Review,” Cinema From the Spectrum, March 2018.
- 2Danny Leigh, “Eraserhead: the true story behind David Lynch's surreal shocker,” The Guardian, March 2017.
- 3Peter Sobczynski, “Defying Explanation: The Brilliance of David Lynch’s ‘Eraserhead’,” Roger Ebert, December 2014.
- 4Duncan Gray, “Halloween Countdown: ERASERHEAD,” The Perpetual Present, October 22, 2017.
NL
“Voor velen was Eraserhead een film die je moest ondergaan, een fantastische ervaring, maar dan één die je moeilijk kon begrijpen, laat staan dat er een verhaal in zit dat je kunt navertellen en analyseren. Voor Lynch is taal een onderdrukkend systeem, dat de dingen ontdoet van hun geheimzinnige schoonheid om ze alleen in vakjes onder te brengen. Voor hem moet je de dingen juist niet benoemen, zodat allerlei associaties in het hoofd van de kijker plaatsvinden. Het gaat om de beelden en wat deze met ons doen, en niet om de woorden. Lynch heeft een eigen provocerende theorie over de relatie tussen waarneming en beeld. Voor hem worden beelden door taal gevangen genomen en tot concepten gemaakt die weinig met de werkelijke waarneming te maken hebben. Hij wil dan ook door linguïstische barrières heen breken, zodat de wereld onmiddellijk aan ons kan verschijnen, als een panorama dat een vreemde schoonheid bevat. In Eraserhead wordt dan ook de suggestie gewekt dat de woorden die we gebruiken zichzelf meteen weg moeten gummen (erase in het Engels), zodat we komen te staan in een raadselachtige en schijnbaar betekenisloos universum. De beste manier om dit te bereiken is een kunstwerk scheppen dat zichzelf tegenspreekt, dat openstaat voor talloze interpretaties en de kijker in verwarring achterlaat. Dan pas is deze in staat om de betekenisloosheid van taal serieus te nemen.”
Solange Leibovici1
- 1Solange Leibovici, “Eraserhead of het ontbreken van grenzen,” Psychoanalytisch Woordenboek, december 2013.