Thomas Elsaesser: “Zoals Farocki’s films zo goed en steeds opnieuw weten aan te tonen: beelden zijn niet gewoon objecten tussen andere objecten, niet eens vervaardigde objecten tussen andere vervaardigde objecten. Bij Farocki worden beelden gezien door de ogen van iemand of iets, en ze zijn altijd bestemd voor iemands ogen. Deze ogen zijn dus onvermijdelijk betrokken bij zowel de representatie als het gerepresenteerde. Kortom, een beeld bekijken stelt een einde aan de onschuld van het zien. En terwijl filmstudies de afgelopen dertig jaar deze paradox en de verontrustende implicaties ervan tot hoofdbrekens toe hebben onderzocht en bestudeerd, voegen Farocki’s films nog een andere – politieke – dimensie toe, waarin hij het spoor volgt van en een onderzoek instelt naar de talrijke geschiedenissen van het belichaamde zien, of van de dialectiek tussen het belichaamde en het lichaamloze zien, tussen het menselijk gezichtsvermogen en kijkmachines en wat dat zoal aan producten heeft voortgebracht.”
Harun Farocki (1944-2014) werd geboren als Harun El Usman Faroqhi in het huidige Tsjechië, in een Duits-Indisch gezin. Van 1966 tot 1968 studeerde hij aan de Deutsche Film- und Fernsehakademie Berlin. Tussen 1974 en 1984 werkte hij als redacteur bij het filmmagazine Filmkritik. Hij gaf les aan de Universiteit van Californië, Berkeley en was later verbonden aan de kunstacademie van Wenen. Hij publiceerde vele artikels en recensies en werkte samen met zijn partner Antje Ehmann aan publicaties, boeken en tentoonstellingen. Zijn werk omvat een groot aantal radio-uitzendingen, video-installaties en meer dan honderd films, waarvan een groot deel is gemaakt voor televisie. Zijn videowerk is divers, hoewel hij het meest bekendstaat voor essayfilms als Zum Vergleich (2009), Ich glaubte Gefangene zu sehen (2004), Auge/Maschine I-III (2001-2003), Arbeiter verlassen die Fabrik (1995), Bilder der Welt und Inschrift des Krieges (1989) en Nicht löschbares Feuer (1969). Het zijn vaak films die zijn opgebouwd uit bestaande beelden en daardoor een zekere “neutraliteit” uitstralen. De beelden, gegenereerd door waarnemings-, verbeeldings- en simulatie-instrumenten , worden door Farocki in de montage gekaderd binnen het industrieel-militair complex. Veel van zijn werken bevragen de relatie tussen oorlogsvoering, kapitalisme en representatie. Zo komt in zijn oeuvre een unieke visie tot uitdrukking waarin technische beelden of simulaties, fotografie en cinema worden afgezet tegen wat bekendstaat als “de realiteit”.